این شرایط به علت رشد جمعیت، گسترش شهرنشینی، بزرگ شدن شهرها، ایجاد تقاضا، با یادگیری و آموزش به کارگاه های تولید نان و شیرینی منتقل گردید. با نوسازی، اصلاح، تغییر کاربری بافت داخل منازل و کمبود فضای در منازل، تنورها به تدریج حذف گردید. البته پخت شیرینی به علت نوع پخت و فر مورد نیاز [فرهای قدیمی به اسم آپولو که با ورق گالوانیزه درست می شد و بر روی چراغ والر و چراغ علاءالدین یا بر روی تنور های خانگی قرار می-گرفت؛ در حال حاضر با نصب یک شعله گازی (پلو پز) در زیر منبع] یا با فرهای اجاق گازهای امروزی هنوز متداول است.

 نانوایان روزگاری هم از جهت موقعیت اجتماعی و هم از حیث تمکن مالی دارای جایگاه اجتماعی خاصی بودند تا آنجا که در تبریز در قحطسالی بزرگ این شهر به هنگام انقلاب مشروطه که سودجویان از گرسنگی مردم سوء استفاده کرده و گندم ها را به بهایی چندین برابر به مردم می فروختند و هر روز تعدادی از بی چیزان در خیابان ها از گرسنگی می مردند، یکی از نانوایان به نام میرزا اسمعیل پایمردی کرده و روزی سه خروار نان پخته و به قیمت سابق (قبل از قحطی) به مردم می فروخته است. (تاریخ هشت ساله آذربایجان – احمد کسروی، ص:52)