در ایران حداقل از ۶ تا ۷ هزار سال قبل، گندم را می شناختند و به کشت آن روی آورده بودند. “شواهد باستان شناسی، وجود گندم های ۶ تا ۷ هزار ساله در دامغان و تخت جمشید نشان می دهد.”

“امروزه وقتی سخن از ۶ هزار سال تاریخ نان به میان می آید در واقع منظور مصرف غلات به صورت اعم می باشد.”

با ازدیاد جمعیت و گسترش یکجانشینی( در هر منطقه و کشور، تاریخ متفاوتی دارد) پنج تا ده هزار سال پیش؛ ایجاد تقاضا در زمینه های مختلف؛ نهایتا با تقسیم کار مشاغل ایجاد و مراکز خدماتی در شهرها تاْسیس گردید. با اینکه هنوز مردم تا می توانستند بیشتر کارها را خودشان انجام می دادند( حتی پخت نان)، ولی تقاضای مصرف منجر به ایجاد مغازه های نانوایی شد.

در ایران هم در هر منطقه از کشور یک یا چند نوع نان محلی پخت و ارائه و مصرف می گردید، که بیشتر نان ها مسطح  و نیمه حجیم بودند، در بیشتر مغازه های نانوایی نان های مسطح تولید می شد و پخت نان های حجیم و نیمه حجیم در ایام خاص و بمناسبت های مختلف، اعیاد ملی و مذهبی، تهیه و مصرف می گردید.( بیشتر هم در منازل این کار *تهیه نان* بوسیله کدبانوی منزل انجام می پذیرفت) هنوز هم در بیشتر شهرها، مغازه های مختلفی هستند که، نان های محلی را تولید و عرضه می نمایند، حتی با ورود ماشین آلات پخت نان حجیم ، هستند کارگاه هایی که با ماشین آلات جدید، نان محلی شهر و منطقه خود را تهیه و عرضه می نمایند.